Dobrze jest wyznaczać sobie cele

Oglądaliście może wczoraj na Polsacie film "Julie i Julia"? Jeśli nie, to zapoznajcie się z opisem filmu w Internecie, bo ten właśnie film natchnął mnie pomysłem na napisanie tego posta.

Leżąc wczoraj w swym ciepłym łóżeczku, przykryta kołderką i kocykiem z tygryskiem, doszłam do wniosku, że wyznaczanie sobie celów, to w gruncie rzeczy całkiem fajna sprawa. Weźmy na ten przykład bohaterkę wyżej wymienionego filmu, która w ciągu roku chciała upitrasić 524 potrawy z książki kucharskiej Julii Child. Niezły wynik, jeśli weźmie się pod uwagę, że dziennie trzeba przyrządzić co najmniej dwie potrawy. To zadanie wymagało od niej sporego samozaparcia i wytrwałości. Nie każdy jest w stanie pracować, prowadzić dom, gotować (nierzadko dość skomplikowane potrawy) i dzielić się z czytelnikami swego bloga codziennie nowymi osiągnięciami. No, ale to jest Ameryka, a tam przecież wszystko jest jakieś takie łatwiejsze (za płotem trawa jest zawsze bardziej zielona?). Ale w takim razie jakie cele może sobie wyznaczyć taki zwykły śmiertelnik jak ja? 

Schudnąć? Chętnie, ale po co? Nie wiem jak Wy, ale ja lubię swoje za duże cycki i zdecydowanie za dużą dupę.

Rzucić palenie? Nie rzucę... bo nie palę. Nigdy nie paliłam i palić nie będę.

Upichcić 524 potrawy w ciągu roku? Taa... prędzej poodcinałabym sobie wszystkie możliwe członki, które wystają z ciała na minimum 5 milimetrów, a reszta mego cielska zamieniłaby się rychło w żywą pochodnię. 

Znaleźć se faceta? No bez przesady, nie jestem samobójczynią. Nie szukam pasożyta, który tylko utrudni mi dojście do ostatecznej nirvany.

Polubić dzieci? Ni chu chu! (Jestem już zgorzkniałą, starą panną z kotem?)

Stać się w końcu miłą, dobroduszną prawie świętą Czerwoną Szminką? Podejrzewam, że to mogłoby mi zaszkodzić równie bardzo jak punkt o facecie. 

Przeczytać określoną liczbę książek? Bardzo chętnie. Gdybym tylko miała nieograniczony dostęp do jakiejkolwiek biblioteki, bo e-booki jakoś nie za bardzo mi wchodzą.  Ech.

Ale jest coś, co sprawiło by przyjemność mnie, a może i Wam, moi Drodzy Czytelnicy: postarać się nie zaniedbywać bloga na dłużej niż dwa tygodnie! Lubię pisać, lubię blogować, lubię komentować, lubię to kliknięcie pod palcami i pojawiająca się na ekranie litera, która jest efektem naciśnięcia na klawisz klawiatury, lubię gdy umysł łączy się z moim palcami i przelewa myśli, które potem - również Wy - możecie poznawać. Jedyne czego nie lubię w pisaniu to to, że nie piszę tak jakbym chciała. A chciałabym pisać co najmniej jak Chmielewska, Grochola i J.K. Rowling... razem wzięte rzecz jasna :P.