Najgłupsze zdanie świata

Zastanawialiście się, jakie zdanie jest najgłupsze? Pomińmy wszystkie te, które wypowiadają ludzie ograniczeni przez swoją inteligencję, a skupmy się na tych, które brzmią mądrze, ale ich przekaz jest niedorzeczny. Ja mam takie zdanie, czytałam je nierzadko na Waszych blogach, czytałam w książkach i słyszałam w różnych okolicznościach. Na początku nie było ono dla mnie głupie, bo mnie nie dotyczyło... nie, dotyczyło mnie, ale akurat wtedy historia związana z tym zdaniem już dawno zabliźniła się w moim sercu, więc po co kazać rozumowi na nowo te rany rozdzierać... Od jakiegoś czasu jednak powstały nowe zadrapania, które z czasem przerodziły się w wielką, ciągle krwawiącą ranę.

Miałam przyjaciela. Jeżeli miałam, to on nie był moim przyjacielem, a jeśli to był przyjaciel, to wciąż nim jest. 

Zdarzają się chwile, kiedy budzę się w środku nocy i myślę o tym... Myślę, czy to była przyjaźń, czy po prostu znajomość na chwilę, kiedy akurat każde z nas potrzebowało bliskości kogoś z zewnątrz, kto będzie mógł obiektywnie spojrzeć na nasze życiowe dylematy, kogoś kto będzie umiał sprawić, żeby nasza twarz pojaśniała od uśmiechu. To dziwne, że nigdy nie spotkaliśmy się, nigdy nie poczuliśmy wzajemnego dotyku, a jednak byliśmy dla siebie kimś naprawdę ważnym. Te długie godziny, kiedy gorączkowo klikaliśmy w klawiatury, żeby przekazać sobie jak najwięcej ciepła i troski, te niekończące się rozmowy przez telefon, kiedy nawet alternatywny świat Toma i Jerry'ego był interesującym tematem, to wszystko minęło tak szybko... Brutalnie zerwana została ta niewidzialna nić, która tworzyła między nami ten magiczny stopień porozumienia, który znany jest tylko nielicznym. Ja przestałam pisać, on przestał dzwonić - każde z nas nauczyło się żyć bez tego drugiego - ja nie czekałam, on nie myślał. 

Wielu z Was pewnie chciałoby zapytać: dlaczego, skoro tak dobrze się rozumieliście, to wszystko teraz jakoś się nie klei? Historia jest długa i raczej nie ma sensu jej przytaczać. Mogę napisać tylko tyle, że trudno jest się pogodzić z sytuacją, gdy dochodzi się do wniosku, że ktoś o tobie myśli: no, fajnie że jesteś, bo nie miałbym się komu wyżalić, fajnie że jesteś moją pocieszycielką. Nie chciałam być niczyim wycieruchem do wypłakiwania się, a przynajmniej nie tylko do tego. Ja dawałam z siebie ile mogłam, a tu się nagle okazuje, że to ja to wszystko trzymałam w kupie, bo gdy przestałam, on nie starał się zająć mojego miejsca w tej relacji. Nie miał chęci (?), żeby jakoś to podtrzymać. To było jak zimny prysznic, jak cholernie lodowaty prysznic, który spadł na mnie z siłą tajfunu. Po tych 3 latach ten deszcz nadal na mnie na leje, co prawda stał się trochę cieplejszy, może nawet przypomina teraz taki wiosenny kapuśniaczek, tylko co z tego, skoro ja nadal jestem mokra - skóra zrobiła się pomarszczona, twarda i nieprzyjemna... Zapytacie, czy to zakończyłam? Czy powiedziałam "nie dzwoń, nie pisz, zapomnij o mnie"? Nie, nie powiedziałam. Nie mogłam 3 lata temu, nie mogę i teraz. Gdzieś w środku mam pewnie nadzieję, że będzie lepiej, że się jakoś ułoży, że tamte rozmowy o Tomie i Jerrym kiedyś wrócą. Jednak wiem, że nie wrócą, że pewnie nadal będziemy w tym zawieszeniu między wszystkimi tymi słowami, które nie jesteśmy sobie w stanie powiedzieć.

On często pyta, dlaczego do niego już nie piszę, a ja dzisiaj przeczytałam odpowiedź na to pytanie - nie piszę nie dlatego, że chcę go ukarać, nie piszę, bo nie mam mu już nic więcej do powiedzenia. 

Brakuje mi ciebie. P.s. Zawsze myślę o tobie. Niby wiem, że to prawda, ale nie mogę, nie potrafię zaufać na nowo, nie umiem zapomnieć... nie wiem czy chcę.